και έπαθα αυτό που φοβόμουν περισσότερο,σε ερωτεύτηκα..

Έρωτας.

έξι γράμματα,μία λέξη,χαρά και στεναχώρια μαζί.
Από την πρώτη στιγμή το καταλάβαινε κανείς με εμάς τους δύο.
Φαινόταν στα μάτια μας.
Δεν μπορείς να το αρνηθείς.
Πως να μην ερωτευθώ κάθε σου λεπτομέρεια;
Πως να σταματήσω να σε σκέφτομαι;
Πως γίνεται να υπάρχει κάτι τόσο τέλειο μέσ'την βρώμα που ζούμε;
Πως γίνεται να είσαι τόσο ξεχωριστός από όλη την κοπια εκεί έξω;
Πως γίνεται να είσαι τόσο εσύ;
Πως γίνεται να με τρελαίνεις με ένα άγγιγμα και να με μεθάς μόνο με ένα σου φιλί;
Πως γίνεται να σε σκέφτομαι κάθε στιγμή;
Πως γίνεται κάθε τσιγάρο να φέρνει τη γεύση των χειλιών σου;
Πως γίνεται να είμαι τόσο ερωτευμένη μαζί σου;
Τρεις μήνες.
Ίσως είναι πολύς,ίσως είναι και λίγος καιρός.
Κάποια πράγματα όμως δεν αλλάζουν.
Εμείς που δεν τσακωνόμασταν σχεδόν ποτέ.
Εμείς που λέγαμε "δεν θέλω να με αφήσεις" ξαφνικά σκεφτόμαστε τον χωρισμό σαν μόνη λύση.
Λες και δεν μπορούμε να συζητήσουμε.
Για τόσο ήταν ο ερωτάς μας,φαίνεται.
Η ζήλια είναι καταστροφική αλλά δεν το ελέγχεις.
Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το πολεμήσεις.
Και εσύ δεν είσαι διατεθειμένος να μου συγχωρήσεις κάτι τόσο ασήμαντο;
Έτσι με λατρεύεις εσύ;
Τόσο σημαντική είναι η πριγκίπισσα σου,για σένα;
Πέντε λεπτά υπέροχα και όταν απομακρύνεσαι όλα είναι στον αέρα,κάτι σαν την σκόνη ένα πράγμα.
Θα το απολαύσω,έστω και ας ξέρω πως δεν οδηγεί πουθενά.
Αν δεν σε γνώριζα,όλα θα ήταν αλλιώς..

Αν με άντεχα όλα θα ήταν καλύτερα..

Αν όλα τελειώσουν τώρα..

Δεν γυρίζω πίσω..

Το ξέρω,θα πονέσω,θα κλάψω,μα δεν θα γυρίσω..

Αν αξίζει θα κρατήσει..

Δεχόμαστε την αγάπη που πιστεύουμε ότι αξίζουμε.

Ίσως τελικά να είμαστε τόσο διαφορετικοί.

Για όσο κρατήσει,αρκεί να είμαστε μαζί.

α.γ.811.σε λατρεύω