γιατί πάντα το πάθος να μοιάζει με λάθος

δεν ξερω τελικα αν το προβλημα ηταν εκεινος ή εγω.
μηπως φταει το μυαλο μου;
δεν ξερω τι ζηταω,τι θα βρω,αν αξιζει αλλα θελω να το προσπαθησω.
ακομα και με καταστρεφει.
δεν κινδυνευεις εσυ,αλλωστε πως να καταστρεψω κατι που ποτε δεν ηταν εκει;
καθε μερα που περναει και διαφορετικο συναισθημα.
αλλωτε χαρα,αλλωτε λυπη,αλλωτε νοσταλγια και μετα παλι χαρα.
μα θα αντεξω;
αν φυγω μακρια θα τα καταφερω;
θα ειμαι χαρουμενη μετα;
θα μπορεσω να ζησω μακρια του;
δεν ξερω.
εγω ερωτευτηκα αυτα τα ματια.
οχι επειδη ειχαν καποιο  ιδιαιτερο χαρακτηριστηκο.,μα εκρυβαν στεναχωρια,ομορφια,,νοσταλγια.
και ηθελα να ξερω πως θα μπορεσω εστω για λιγο να τα γεμισω χαρα.
και τα λατρεψα.
τα προσεχω σαν δικα μου.
καθε δακρυ τους με πληγωνει.
και δεν ξερω αν αντεχω να μην τα ξαναδω.
να μην με ξανακοιταξουν στα ματια οπως δεν εχουν κοιταξει κανεναν αλλον.
γιατι αυτα τα ματια με λατρευουν.
και να..
ισως εχω τα εχω αγαπησει λιγακι..