μονο για σενα..

Και ποτέ δεν περίμενα να το πω αυτό αλλά το χαμόγελο σου λείπει.

Το αναγνώρισα μέσα απο πολλούς που ήταν δίπλα σου..ήσουν τόσα μέτρα μακριά και εγώ κατάλαβα εσένα απο το χαμόγελο σου.Κοντοστάθηκα,στάματησες να γελάς με το που με είδες και κάρφωσες το βλέμμα σου σε εμένα..να..αυτή ήταν η τελευταία φορά..τουλάχιστον για φέτος.Τελευταία φορά που είδα το όμορφο χαμόγελο σου.

και σκέφτομαι τότε που μου χαμογελούσες το πρωί έπειτα απο ένα φιλί με το καλημέρα,όταν σου έλεγα πόσο σ'αγαπώ,όταν σε φιλούσα για το καληνύχτα..

και είχα καιρό να σε δω να χαμογελάς..

τον τελευταίο καιρό δεν ήμασταν καλά..

και μου είπες θα φύγω,και σου είπα φύγε,βλέπεις ο εγωισμός μου-μου ήταν αρκετός και για σένα η αγάπη μου όχι..όταν διέλυσα κάθε νευρικό μου κύτταρο,κυριολεκτικά και ανόητα, λέγοντας “μη φύγεις…”,με κοίταξες με απορία “Περίεργες που είστε εσείς οι γκόμενες” Έπαιζες με τον αναπτήρα σου,κι έπαιζα με τον εαυτό μου.Δίκαιο,δε λέω.Έφυγες.Έκανα κύκλους με τα χέρια με σπασμωδικές κινήσεις,ουρλιάζοντας βουβά.Και ξέρεις,το βράδυ εγώ εκείνο δεν κοιμήθηκα καθόλου..Φοβήθηκα ότι θα έφευγες από την σκέψη μου..Ότι το άρωμα σου θα ξεθώριαζε..Και τα χείλη μου ζητούσαν τα δικά σου για μια τελευταία φορά..Για ένα σωστό αντίο..Και ξημέρωσε και αποκοιμήθηκα..Μα δεν σε ξέχασα..Όπως μου το ζήτησες..Είπα “θα φύγω…”μέσα στο θόρυβο,ένα κυριακάτικο πρωί,κάπου στο κέντρο.Είπες “μη φύγεις…”.Μπορεί και όχι,μα εγώ το άκουσα.Απολογήθηκα σαν παιδί,κι είπες πως δεν έχει σημασία.Έφυγα.Ύστερα έγινα σιωπή και δεν υπήρχε λέξη να περιγράψει τη μοιραία σύγκρουση που λέγεται ανάγκη για αυτοκαταστροφή.Ξημερώματα,επανήλθε ο χρόνος.Η ζωή συνεχίστηκε.Κι έκανα αυτό που ήξερα καλύτερα.Πήρα λεφτά και τσιγάρα.Άνοιξα την πόρτα,χαιρέτησα ένα φάντασμα κι απλά,έφυγα.Περπατάω στους δρόμους χωρίς να έχω κάπου να πάω.κάθομαι σε ένα πάρκο,στο παγκάκι μια κοπέλα μόνη της,μιλάμε,πληγωμένη και αυτή..ύστερα απο αρκετή ώρα συζήτησης με κοιτάει και μου λέει:

-"..οι άνθρωποι φεύγουν και εμείς δεν αντιδράμε,μάθαμε να ξεχνάμε και να μένουμε μόνοι.."

- "η ζωή είναι γεμάτη απο ψεύτικους ανθρώπους.Ίσως να φταίει που προτιμάμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας απο το να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα." 

-"Ακόμα και μετά από τόσο καιρό,δεν ξέρεις αν πονάς για την έλλειψη του έρωτα ή γιατί ξέρεις πως αυτός κάποτε υπήρξε;"

την κοιτάω και σκέφτομαι πολύ καλά πριν απαντήσω,είχα χίλιες δυο απαντήσεις και τελικά απλά είπα:

 -"Αλήθεια,δεν ξέρω"

-"Λοιπόν,βρες κάποιον που δε θα φοβάται να παραδεχτεί πως του λείπεις.Κάποιον που ξέρει πως δεν είσαι τέλεια,αλλά να σου συμπεριφέρεται σαν να είσαι.Κάποιον που ο μεγαλύτερος του φόβος είναι να σε χάσει.Κάποιον που δίνει όλη του την καρδιά για σένα.Κάποιον που λέει πως σ’αγαπάει και το εννοεί.Τέλος,βρες κάποιον που δε θα τον πειράζει να ξυπνάει μαζί σου,ακόμα κι αν τα μάτια σου είναι πρησμένα και τα μαλλιά σου ανακατεμένα αλλά και πάλι σε θεωρεί την πιο όμορφη.Κάποιον που θα έχανε τα πάντα για σένα ξανά και ξανά"

έπειτα έφυγα,στον γυρισμό σκεφτόμουν πολλά,σκεφτόμουν την συζήτηση που έκανα προηγουμένως με την άγνωστη κοπέλα και δεν ήξερα τι με προβλημάτιζε πιο πολύ.Αν σου λείπει κάποιος σημαίνει ότι ζεις και έχεις μάθει να αισθάνεσαι.Οι άνθρωποι σταματούν να υπάρχουν όταν σταματήσουμε να μιλάμε μαζί τους.Αυτό αποφάσισα.Τότε σταματούν να μας λείπουν.Τότε τους ξεχνάμε.Τότε μόνο χάνεται η αγάπη,όταν την αφήσουμε να χαθεί.Κι αν συνεχίζουν οι ασυνάρτητοι διάλογοι στο κεφάλι μου αυτό με ανακουφίζει,νιώθω ότι είναι όλοι εδώ.Νιώθω ότι μπορούμε ακόμη,καταλαβαίνεις;Κι όταν πλέον δεν σου λείπει κανείς,αυτό είναι ευτυχία.Και στο κάτω κάτω εάν δεν πιστεύεις εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου γιατί να πιστέψουν σε σένα οι άλλοι;