Κάποιους ανθρώπους που αγαπάς πολύ θα έκανες τα πάντα για να μην τους χάσεις،αν όμως δεν είναι στο χέρι σου να τους κρατήσεις τότε τι κάνεις؛
Που πια δεν έχω τίποτα άλλο μες τους τέσσερις τοίχους ،το ταβάνι،το πάτωμα،να φωνάζω απο σένα και να με χτυπά η φωνή μου،να μυρίζω απο σενα και να αγριεύουν οι άνθρωποι επειδή το αδοκίμαστο και το απο αλλού φερμένο δεν το αντέχουν οι άνθρωποι και είναι νωρίς μακους؛είναι νωρίς ακόμη μεσءτον κόσμο αυτόν αγάπη μου να μιλώ για σενα και για μένα!
Κρατάω τις στιγμές،αυτές στα σκαλάκια،στα δικά μας σκαλάκια.αγκαλιά τόσο γλυκά-τόσο χαρούμενοι.Τα απογεύματα ،ανάμεσα στα κενά που έχω και ξεφεύγω λίγο απο το διάβασμα،σκέφτομαι εκείνες τις μέρες που έρχόσουν σπίτι μου κάθε μέρα μετά το φροντιστήριο για να βρεθούμε λίγο،μόνο λίγο،έτσι،για να μην αφήνουμε μια μέρα χωρίς να βρεθούμε،χωρίς να δει ο ένας τον άλλον.Κάθε φορά،κάθε λεπτό όσος χρόνος και αν περνούσε όσο και να μεγάλωνε μας φαινόταν σαν χθες το απόγευμα στο παγκάκι που βρεθήκαμε αγκαλιά،και όμως αυτή η λάμψη δεν χανόταν απο το φως των ματιών،αυτό το χαμόγελο δεν έφευγε ποτέ απο το πρόσωπο μας.
ΓΙΑΤΙ ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΕΤΑ.
όταν σκοτεινιάζει και ξεφεύγω για λίγο απο την ρουτίνα μου σκέφτομαι εσένα،πάλι،εσένα και μένα αγκαλιά ή να μιλάμε στο τηλέφωνο ατελείωτες ώρες.
Τι؛
Οχι!Δεν υπάρχει κανείς.
Οχι!Είμαστε μόνο εμείς.
Εγώ
&
Εσύ
Σαγαπω
ζωη μου
μου λείπεις
♥
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ονειρα