once upon a time..

ένα μόνο συναίσθημα..

το πιο άσχημο..

αυτό της νοσταλγίας..

αυτό που σε κάνει να θες να βγείς στους δρόμους και να τρέχεις σαν τρελός,

μεχρί να δεις αυτά τα δύο μάτια..

τα δύο μάτια που σε έκαναν να τα αγαπήσεις,να γελάσεις,να είσαι ο εαυτός σου..

σε αυτά τα δύο μάτια που πρώτη φορά είπες πως αισθάνεσαι,τι σκέφτεσαι..

αυτά που όταν τα βλέπεις σε πιάνει ένας παράξενος κόμπος στο στομάχι..

αυτά που όταν κοιτάς μέσα τους βλέπεις την ψυχή σου,λες και είνια καθρέφτης..

και οι ώρες τρέχουν,φεύγουν,χάνονται..

και μέρες,μήνες,χρόνια..

και τα συναισθήματα;

αυτά δεν μετράνε;

αυτά που σε σκοτώνουν κάθε φορά που θα ακούσεις το ονομά του,

που θα δείς το χαμογελό του,τα μάτια του;

και η ώρα έρχεται,πλησιάζει..

και κάπου εκεί περνάει ένας χρόνος..

ένας χρόνος χωρίς να το καταλάβεις..

στιγμές όμορφες κ' άσχημες..

στιγμές που αγάπησες..

σαν αυτές που είστε μαζί κάπου για ώρες 

και κανείς δεν θέλει να το φύγει απο εκεί..

το μόνο που μένει είναι το άρωμα του στο σώμα σου..

η γεύση απο τα χείλη του..

οι αναμνήσεις..

και είναι δύσκολο να ξεχάσεις..

δεν θες..

αγαπάς αρκετά..

αρκετά για να τις αφήσεις..

 

μια φίλη μου,μου είπε "το καταλαβαίνω δεν είναι εύκολο αλλά δεν μπορείς να μείνεις κολλήμένη για πόσο ακόμα;δεν κάνει καλό και σε σένα το ξέρω ότι και που στα λέω δεν μπορείς να αλλάξεις τα συναισθήματά σου αλλά δεν ξέρω τι άλλο να κάνω"..."έχετε περάσει τόσα μαζί,είναι λογικό,οι στιγμές σας ήταν έντονες και για αυτό τον έχεις αγαπήσει τόσο πολύ και επειδή σε έκανε να περνάς καλά,αλλά δεν θέλω να είσαι έτσι.."

και έχει δίκιο..

αλλά δεν μπορώ να ελένξω αυτό το συναίσθημα..

το συναίσθημα της επιστροφής..

δεν ξέρω γιατί σε θέλω τόσο..

γιατί γεννιέται αυτή η ανάγκη για να σε έχω δίπλα μου..

δεν με καταλαβαίνεις..

το ξέρω,δεν είναι εύκολο..

σ'αγαπώ αρκετά,για να σε αφήσω..

αρκέτα για να πονάει τόσο..

μου λείπεις

22.01.11