Roses

όλα περνούν από το μυαλό τόσο γρήγορα.
τόσο γρήγορα όσο διαρκεί να ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρα σου.
και εκεί ξαφνικά δημιουργείτε το δάκρυ της νοσταλγίας και κυλάει αργά-αργά στο πρόσωπό σου.
και εσύ εκεί.
να παίρνεις δύναμη απο κάτι ασήμαντο και να την μετατρέπεις δύναμη για κάτι σημαντικό.
να στέκεις και να σκέφτεσαι τι έφταιξε που χάθηκαν όλα.
όλα αυτά που κάποτε ήταν κομμάτι της ζωής σου,της καθημερινότητας σου.
και θες να τρέξεις,να φωνάξεις,να κλάψεις,να γελάσεις.
να κάνεις τα πάντα για να επιστρέψουν οι στιγμές,οι αναμνήσεις,τα πρόσωπα και οι καταστάσεις.
κάπου διάβασα μια κοπέλα να έχει γράψει "εκεί που ενώ υπάρχουν μονάχα στιγμές εσύ βλέπεις ευκαιρίες,πάρε την δύναμη και προχώρα δεν αξίζει να μένεις πίσω."
μαααα..
θα πετούσες ένα τριαντάφυλλο επειδή έχει αγκάθια;
γιατί να αγνοήσεις άτομα που αγαπάς επειδή σε πλήγωσαν;
που ξέρεις οτι δεν πληγώθηκαν και αυτά;
πως γνωρίζεις οτι δεν τους πλήγωσες ΕΣΥ;΄
μην αφήνεις τίποτα στο παρελθόν επειδή σου δημιούργησε μια πληγή.
μην σταματάς να την προσέχεις μέχρι να κλείσει τελείως.
η πρώτη φορά λέγεται λάθος,η δεύτερη επιλογή.
σκέψου αξίζει να την κάνεις;
είμαι σίγουρη πως αξίζει.
εξάλλου δεν έχεις κάτι να χάσεις. 

εγω θα προσπαθω μεχρι να σε κερδισω πισω